Datt Öihmleid (9)

(aus: Wo is datt mit Siska?)

Nu hört juch datt es an, watt ick os aule Mann,

juch nu vötellen kann, datt is kein Spass.

Ick was nich immer ault, was auck moll jung un stolt,

wenn auck de Tiet daumols no änners was!

Ick harre son Wichtken gern, un Libett was de Deern,

un ach twei Augen harre sei sau blau!

Kriegs du sei, dacht ick mie, watt wört een Glück fö die,

un du wöers fö dien ganze Liäben frouh.

 

Un dau saiten wie bieneener beide an de Koulen,

un ick dacht’ bie mie: „Watt wöer datt schön!“

Konns’ Du gieben nu den Wicht een Mülken up de Moule,

wör’n allein, et seuch us hie nicheenen.

Bloß datt Moindken lurde achtert aule Törnken.

„Nu is Tiet“, dacht ick, „nu küer die ut!“

Un et roik sau schön datt Heu, man ick was ja viels tou blö’,

un ick harre kein Mout un kreig kein Wort herrut!

 

Den ännern Dag ick dröip den Josep up den Hoff,

ick sägg: „Du bis mie doch een klouken Mann!

Kanns Du nich fö mie friggen, weil ick sau blö’ nu bin,

up’n Päcksken Tabak kümp et mie nich an!“

He sägg: „Wenn datt sau is, dann do’k datt ganz ümmesüss,

de Haupsaak is, datt ick die helpen kann.

Segg’ Libett was de Deern, he dä’t noamoll sau gäden,

un ännern Aumend geiff he sick oll dran.

 

Un dau saiten sei bieneener beide an de Koulen,

Josep un datt leiwe söite Wicht.

Un up eenmoll geiff he iähr een Mülken up den Moule,

Un ick dacht’, et schlait em in’t Gesicht!

Flöitepiep de Deern de löit sick gar nich stören!

Nei, et mak’t saugar ’ne spitze Schnout.

Un ick stönd an Tuorn un graint, un dat Moindken jau dat scheint,

un et was mie jüst os lachere he mit ut!

 

Un os de Schreck vöbie, Dag’s drupp doa dacht ick mie:

Nu geihs’ du es de Saake up den Grund!

Ick göng noa Josep hen, he was doa jüst allein.

Ick sägg: „Du bis mie doch een leigen Hund!

Wie kanns’ mie datt andoun, datt kannk doch nich vöstauhn!“

„Ja, ja, dei Liebe, dei kümp mangest rask!“

Segg: „Libett was fö mie, sei was ja nich fö die!“

Un doamit höwwe ick em eene an dei Mask!

 

Un dau stönnen wie bieneener beide an de Koulen,

un wie schlöigen upeenänner tou.

Josep de harre baul ’ne ganze scheife Moule,

un ick harre twei Augen – ach so blau!

Un datt Moindken luerde achtert aule Törnken.

Mann, mien Glück was wäch un keimp nich wier.

Doarümme goa gie moll in’t Heu, Kinners, dann siet nich sau blö’,

süss geiht et juch oas mie, gie sitt dann an de Müer!