Schlachtefest – vö üöwer 50 Joahr! (7)

 

Vö 50 Joahr, jau, dau was dat sau,

wecke daumols schon liäwere, de weit dat auk.

Däi Dage wöiten kott, de Nächte lang,

de Sturm teug mit Riängen üöwert Land.

De Wind spielde mit de lesten bunten Bliär,

hauge an Himmel teugen de Kraunen hiär.

 

Wenn de Schwienekierdel van friske Steckröiben röik düt ganze Hus,

dann was et Hiärwst.

Dann keiken sick de Mamme un de Pappe en Schwien ton Schlachten ut.

Et wöit jä jedes Mol lange üöwerleggt,

üöwer den Toustand „bäsk“ wöit je nix van seggt!

Dann göng eener no Gausenkuoten Matzken,

de föng dann Maundags 4 Uhr an to schlachten.

 

Oje, oje, de ganz Sönndagüörnen was auk holl in Juchhee!

De Pappe föng nau Kaffeetied an to rütereden,

de Schwienekierdel mösse mit den Wäskekierdel utwesselt wäden.

Graute Backfels Splittern un Busken wöiten stapelt,

to sonne Aktion brukere man ollerhand heetet Water.

Raipe und Stricke liär he paraut,

an at Bloutfatt dachte he auk.

 

Wenn wi Kinner dann nössen no Schoule gauhn,

harre sick up de Diäl um den Waskot schon sau manches daun.

Vö lauter Schwasen konn man kaum wat seihn,

denn de Kilwatts wörn män kleen.

Eene Kabellampen höng hauge bi dat Schwien anne Batzen,

sau konn de Schlächter biäter de Bössen afkratzen!

 

De Stuoben was je woll schön warm,

doch doa was de eeste Stufe ALARM!

Achter de Maschinen in witte Laken un Wannen,

schön toudecket mit aule Röcke, wo wi jä nouch van han’n,

sait dat Ingeweide, mit wat fön Gestank,

hie konn man nich lange bliewen, hie wätt man ja krank.

 

Oss Kinner konnen wi gar nich schnell genoug de Kurve kratzen,

owwer später hölpen wi mit to schmattken.

Van de Diärmen wöit ganz niepe dat Fett affsöggt,

dann wöit dat ganze Kraum noa Buten anne Pütten brocht.

Hier wöit dann miäten – sau lang wätt de Wurst!

 

Doch eeste mösse de ganze Scheiße do moll herut!

„Laut’ blauts den Ellepuns und de Blausen heele!“

Dat wörn jä ganz besondere Deile!

De schönste Wurst in Sommerdag

Keimp ut sau een Material vön Dag.

 

Nu, wenn dat Schwien eest höng an Haken,

mössen wi eest moll richtig reggenmaken.

De Schwienebössen, dat Blaut, dat Fett,

wi freig man dat bloss olle wä wegg?

Mit Häidwip, Riesebessen, Sand un Asken

Mössen wi Pötte, Emmers, Diske und Boden affkratzen.

 

De kleene Gehle was bestellt, he gniepere achter de Trichienen,

bi us konn he owwer keine fienen.

He keik no sau an dat Schwien de dale,

schlöig eenen Stempel uppe Schwoden,

un kreig doafö van de Mamme eenen Daler.

Giegen Aumend, de Diäl was witt, dat Schwien was kault,

dann keimp de Schlächter wier un schneit dat Fleisk paraut.

 

De Schinken un Speck keimen in Sölt in den Pierkekum.

Ick mutt seggen, de Lüer früher wörn gar nich dumm!

De Schmoltpott keimp uppet Füer,

de Pappe dreggere dat Mett noa düer.

He schruwwere sick de Hände reggen,

ümme dat Mett richtig to kniän un to weggen.

 

Mit de Piepertunnen, doa kennde sick de Mamme ut,

wat doa olle fö Gewürze dran mössen harre se schnell herut.

Dann keimen – flitz, flitz – de dünnen Diärm up dat Höden,

sau konnen dat önnige Mett- un Plockwürste wäden.

Un dann kreig de Mammen fö us olle sau richtig wat in de grauten Pickepannen:

gruowet Mett mit Siepelringe, schön brutzelt un brott,

Ick häwwe sauwatt schon vögeblich up de Speisekarte socht!

 

De eeste Dag was nu Gott Dank ümme,

an den twetten denk ick gar nich gäden trügge.

Et keimen auk noa van de Verwandten een of twee ganz düchtige Tanten.

Die Wurstekirdel wöit wä bott den ganzen Dag,

mit de Splittern un Busken redde dat gar nich aff.

 

Sau manchet Deil, de Stät, de Kopp,

mösse eest gallern in grauten Pott.

Dann wöit wä drägget un misket un menget.

De Stuorm, de Küörken wöiten viels to enge.

De Bloutwurst, dat Würstebraut richtig röden,

dat Kraum mochte sau grauts keiner probeeren.

De Liärwürste sollen besonders gout schmecken.

„De kürn wi owwer noa mit Miähl un Spiesewater strecken!“

 

Kein Schrank, keine Düden, kein Emmer, kein Pott,

woa nich Blout anneseit orre Miähl orre Fett.

In de Nazitied schlachten wi auk wolle en Schwien mit twee Köppe un 4 Ohren.

Dat was fö us olle ne graute Gefoahr.

Dat eene Schwien was witt, dat ännere schwatt.

Man kreig de vielen schmächtigen Lüer nich mä satt.

 

Den Wurstekierdel böiten konn no lange nich jeder,

doa mösse man extra tou studeeren.

Dat Water droffte nur kriwweln, jau nich to butt,

süss platzede de Pelle wä kaputt.

Un höngen de Würste dann endlich in Wiemen,

konn us Mamme fö Fröide woll grienen.

Un baule töig dürt Hus Füer un Schmauk,

de friske Ware brukere ollerhand Rauck.

 

Han sick bett von Dage nich ännert de Dinge

kreigen wi mit Sicherheit Straffe orre Entwicklungshilfe.

Dat Leste von den ganzen Helau was de Burgpitzk,

de höng dann in Baume,

de was fö de Vügel un nich fö dumme Fraugen.

 

 

Hagen a.T.W., im Jahr 1989

Martha Herkenhoff geb. Koch