Wiehnachten ut miene Kinnertied (3)

Wiehnachten – watt häff dat Wort noa fön Klang!

De Adventstied wöit us immer viels tou lang.

Doch de Himmel was oft des Muorns un des Aumens glöinig, raut un giäl.

De Engels backen Plätzkes fö us van Egger un Miähl.

Mangest föllt auck holl ganz fien de Schnei;

watt konn man sick üöwer de eesten witten Pracht noa freun!

 

Up den Poggendiek, achtern Holde, stönnt dat blanke Iess,

mit de lessten Wespeltüten an Baume spielde de Wind.

Wie drofften doa glissken bet de Maunde hauge an Hiemel,

un de Großpappe in de Diäldüden stönnt.

Dann harre dat Vegnöigen buten en End!

 

Use Öllern harrren noa in Stall un Schoppen to doun.

Wie göngen mit den Opa in den warmen Stuoben.

De Ringe up den Härd wörn glöinig raut,

wie drofften doa drup spürtern, was was dat en Staut!

Dat Spürzel hüppere üöwer de Glout,

bet de Opa segg: „Nu is et owwer gout!“

 

Wie süngen auk gäden:

Leise rieselt der Schnee – Oh, komm, oh, komm, Emmanuel!

Un mangest seugen wie wiet an Himmel son hellen Schien –

konn dat woll schon dat Christkindken sien?

 

Sau vegöng auk langsam de Tied,

un eenes Aumes was et sau wiet!

De Mamme mende: „Nu schlaupe wie noa eene Nacht,

dann is Heiligaumend un Heilige Nacht!“

Dütt Glücksgeföihl, düsse Freude kann ick gar nich beschriewen.

Etwas is doa bet van Dage noa van bliewen.

 

Fö den Isel schnippeln wie ganz fien de Runkeln un Reuben,

et was dann owwer kaum toa gläuben,

wie schnell dat Küöfken vön Höihnerlock was lieg!

Wo dat Christkindken nu woll sau lange bliff?

 

Doch dann horden wie een Glöcksken lüern,

ut den kleenen besten Stuorm keimp son hellen Schien.

Dat wörn de Kerzen van Dannenbaum,

et was wirklich sau, et was kein Draum.

De bunten Kugeln un dat sülvene Lametta funkeln un blitzten,

een kleenet Vügelken seit forts unner de Spitzen.

Wie han ja inne Straude orre Laden nich seihn sonne Pracht,

dat was früher noa fö den Heiligaumend un de Heilige Nacht.

 

Nu keik jedder sau ganz sacht,

watt doa Olles woll leig up sienen Platz.

Fö jedden eenen bunten Teller mit Plätzkes, Appels, Nüerte un Appelsienen,

Schokolade konn man auk noa fienen.

Doa leigen auk ollerhand nützliche warme Saken.

Saugar eenen Unnerrock, sülwest maket – van Parchen.

 

Un brounkarrierte Kamelhaarpuschken – bi dreugen Frost drofften wie doamit Wiehnachtsmuorn non Nauberhues hen huschen.

Ne Puppen kreigen wie eenmoll, mien Süster un ick.

De harren feine Gesichter, dat gläuwe gie nich!

Zöpfe konn‘ wie flechten, Mama konnen dei seggen,

un de Augen löss un tou beweggen.

 

Een Mundölge was auk moll doabie,

doa konn saugar de Pappe drup spielen.

Et kümp mi auk noa in den Sinn

dat schöne bunte Märchenbouk van de Gebrüder Grimm.

 

Fö de Jungens geiff et Baukassens, ´nen Houdeldopp un een Schaukelpiärd,

schwattbunt, dat göng juchhei.

Dat was nich fö eenen, dat was forts fö oalle drei!

Doa leig moll `ne Laubsäge, de was fö mienen öllsten Broer,

watt was de doarüöwer froh.

He bastelde sau manche Stunde an son Gerippe,

dat ännere Joahr Wiehnachten was ferrig de Krippe.

 

Wie oalles göng düsse schöne Aumend tou Ende

un wie föllen dautmöh in’t Berre.

De Nacht was kott – je noa Oaller drofften wie ganz frou upstaun

un mit den Pappen noa de Christmette gaun.

 

Nie klüngen de Glocken van usen aulen Toarden sau fierlick mit Macht

üöwer ganz Hagen – wie in de Heiligen Nacht.

Os wenn de Natur den Oahm anheult.

Un sau manch Eener in sien Hatte föihlt,

datt he mit graute Freude un Dankbarkeet

in de aulen Kiäken noa de Krippe geiht.

 

De Schritte halden dü den kaulen Muorn

Et kriskere de Schnei unner de Suohlen.

Ümme 4 Uhr ganz frouh, was in de Strauden un up den Kiäkplatz holl een Gedränge, schnell füllden sick de Bänke un Gänge.

Dei Kiäken was kault, keine Heizung, kein Füer,

ganz langsam kelden us de Teine un Finger düer.

 

Un endlich schlöig van usen haugen Torden fief moll de Uhr.

Datt Lecht göng ut, et brennden een paar Kerzen nur.

De Herr Pastor, de Kaplan un de Vikar

keimen ut de Sakstigge mit `ne graute Messdienerschar.

Un nau dat Evangelium an de Krippe

Teug de Köster Leimkühler an de Orgel olle Register.

 

De ganzen Lechter göngen wä an,

wie oalle süngen mit heller Stimme dann:

Heiligste Nacht, heiligste Nacht, Finsternis weichet,

es strahlet hienieden lieblich und prächtig vom Himmel ein Licht.

Dat Lecht bleif bie us, dat neihmen wie mit noa Hus.

De Lüer keiken auk oalle sau glücklich un toufrieden ut.

 

Tou de Fierdage harren de meisten Lüer an de Bichtstöihle Schlange stauhn,

nu woll je auk jedder noa de Kommunionbank gaun.

 

Ordnung, de et van Dage bi us giff,

de kennde man daumolls woll nich.

Jedder stöiff eenfach sau ut de Bank,

et stoukere sick schnell in den Middelgang.

Un auk in de Sietengänge geiff dat en grautet Gedränge.

Dat was nich schön, sonne Hatz,

et durde lange, bet jedder wä harre sienen Platz.

 

Dann wöiten ollemen noa stille Missen liäsen in eenen Galopp.

Dat woll eenfach nich in mienen Kopp.

Us wöit toalest de Tied recht lang,

doch de Pappe bleiv bet ton Schluß in de Bank.

 

Wie fröwwen us schon up de Mammen un den warmen Stuoben,

et gaiff nu Plautenkouken satt, schon an frouhen Muorn.

Toa Märrag aiten wie ganz „herrschaftlich“,

sökke Dage, de vögitt man nich!

Un de Andacht, des Üörnens, dat was auk wä een Fest.

Doa süngen wie saugar up Latinsk Christus Natus est!

Un dann keimp achterndran

noa Aussetzung, Te Deum un Lobgesang.

To’n Schluß häw wie dann noa gäden sungen:

„Es ist ein Ros‘ entsprungen“.

 

Up den Trüggewäg wöit et holl bouten ewwas griemelich,

doch in Huse was et recht heimelich.

De Dannenbaum bleif bet Lechmissen stauhn,

wenn hei plünnert wöt, keimen us baule de Traunen.

 

Et kümmp mie mangest de Frauge in den Sinn:

Wiehnachten ut de Kinnertied,

konn datt nich woll een Stückchen van Himmel sein?

 

Hagen a.T.W., im Advent 2006

Martha Herkenhoff geb. Koch